Normaal gesproken probeer ik mijn persoonlijke gevoel buiten dit blog te houden,maar nu moet ik het toch echt even kwijt.
Als je een pup van 4 maanden, helemaal alleen, dood- en doodziek in zijn hok ziet liggen.
En als je dan weet dat hij door zijn "baas" gewoonweg gedumpt is....
Ja, dan maakt dat wat los.
Dan word ik boos.
En als je hem dan in al zijn ellende toch nog naar je ziet kwispelen.
En genieten van de aandacht die hij krijgt,
dan komt er ook wel wat verdriet opzetten.
We weten allemaal dat er niet veel toekomst is voor dit pupje, maar ondanks alles wil hij nog zo graag leven en heeft hij nog altijd vertrouwen in mensen.
Wat een zonde...
Patricia
geschreven op persoonlijke titel
Het hondje op de foto is niet de pup uit het verhaal.
De foto is in scene gezet en met deze pup gaat het goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten