Ken je hem nog? Richie de Jack Russel op leeftijd, die toch een hele tijd bij ons heeft doorgebracht. Hij is uiteindelijk geplaatst bij Anita en Riny Kok, de ouders van Janneke, lid van de PR/Sponsorcommissie. Zij schrijven het volgende over Richie:
Richie, die als senior jack russel terriër een paar maanden bij jullie verbleef, woont nu zo’n anderhalve maand bij ons. In heel veel opzichten gaat het prima! Hij heeft volop vertrouwen gekregen, en dat is wederzijds. Hij laat zich steeds gemakkelijker aanhalen. De eerste weken wilde hij soms nog wel eens een beetje grommen, maar dat lijkt helemaal voorbij. Dat had er misschien ook mee te maken dat kort voor zijn plaatsing bij ons zijn gebitje ingrijpend gesaneerd was, waarbij veel tanden en kiezen zijn getrokken. Van belang is vooral dat een aai hem niet onverwacht ‘overkomt’. Want door zijn handicap - hij is vrijwel blind - ziet hij zoiets niet aankomen en kan hij schrikken.
Ondanks zijn beperkte gezichtsvermogen loopt-ie overigens vrolijk los mee tijdens het uitlaten. Hij luistert goed … nou ja: meestal dan. Zijn leeftijd van bijna 13 jaar is hem niet aan te zien. Hij is pittig en kan een behoorlijke wandeling met gemak aan. En hij leert nog steeds. “Ga maar eens kijken” is voor hem het signaal om de oortjes te spitsen en met kwispelend staartje snel naar de bijkeuken te trippelen waar dan meestal wel iets lekkers op hem ligt te wachten. Succes verzekerd!
Richie zou bij ons twee tot drie dagen per week alleen thuis moeten zijn. Dat gaat nog niet helemaal zonder horten en stoten. Gelukkig hebben wij dat al met een dag terug kunnen brengen. Hij mag dan bij onze dochter Janneke (vrijwilligster voor PR-zaken van De Doornakker) en haar man Joost op visite. En dat is genieten natuurlijk. Voor allemaal trouwens.
Zelf hebben wij de afgelopen weken onze werktijden zoveel mogelijk aangepast door af en toe thuis te werken of een paar uurtjes vrij te nemen. Zo moet het gewenningsproces tot een goed einde gebracht worden. Een experiment met een bench was geen succes. Dat ging de eerste keer enkele uren goed, maar het sloeg al snel om in blaffen en janken. Nu laten we hem vrij rondlopen door de bijkeuken en de garage, en dat vindt-ie duidelijk minder onaangenaam. We hebben sindsdien ook geen kleine plasjes-van-verlatingsangst meer aangetroffen.
Maar of-ie echt helemaal rustig is? We denken van niet. Want ook ’s nachts vormen bijkeuken en garage zijn verblijfsruimte, en we horen hem toch wel enkele keren per nacht even heftig snuffelen en snuiven door de kier onder de deur. Dus het oude baasje slaapt bepaald niet ongestoord een hele nacht door. We zullen binnenkort weer eens navraag bij onze buren doen …
Slapen doet Richie wel weer lekker als wij thuis zijn. Hij zoekt een plekje bij ons in de buurt en vleit zich daar heerlijk neer. En dan maar luid hoorbaar snurken! Zo gaat dat ook in de auto. Binnen een paar minuten is-ie ‘vertrokken’ en klinkt zijn gesnurk nog boven het lawaai van het open dak en de radio uit.
Richie blijkt bepaald geen zeurpiet te zijn. Hij eet zijn portie brokken tweemaal per dag met smaak op. Maar hij komt er niet om schooien. Voor wandelen geldt precies hetzelfde. “Gaat-ie mee?” wekt direct zijn enthousiasme op. Het maakt hem echter niet uit of dat nu wat eerder of wat later dan ‘volgens schema’ is.
Al met al hebben wij er sinds de komst van Richie weer een onderwerp van gesprek bij. En natuurlijk ook een bron van plezier. Wij hebben in totaal zo’n 32 jaar van ons leven honden gehad. Laten we hopen dat het Richie en ons lukt samen minstens de 35 vol te maken!
Anita en Riny Kok,
Eindhoven
.jpg)
