Zaterdag 16 juli: ik breng een bezoek aan Percy in Vlijmen. Het duurt zo'n 2 seconden voordat hij doorheeft wie ik ben, maar daarna haalt hij alles uit de kast om een blaffende, harige stuiterbal te imiteren en daar slaagt hij heel goed in. Kortom: ik ben herkend en Percy is dolblij me te zien.
Percy lijkt zich al aardig thuis te voelen en rent als een jonge pup achter een rood lichtje aan waarmee de jongste dochter op de vloer schijnt. Ook het konijn des huizes is volledig geaccepteerd. Zodra de jongste dochter het konijn op schoot neemt, doet Percy een serieuze poging om de lange oren er vanaf te likken. Dit lukt hem bijna. Ineens komen de dominante neigingen toch even boven borrelen: Percy legt zijn kop en poot op het konijn en geeft een blik die duidelijk te kennen geeft dat dit vanaf nu ZIJN konijn is. De dochter geeft het commando 'Terug' waarop Percy zowaar meteen reageert, waarna zij op kan staan met het konijn. Ze weten dus goed om te gaan met dit gedrag. Ook met de andere hond des huizes gaat het goed. Als deze hond een tijdje van huis is geweest, is Percy blij als hij weer terug is.
Percy wordt aan de lijn uitgelaten omdat ze van te voren niet in kunnen schatten hoe hij op mensen reageert. Percy heeft namelijk nog steeds een heel duidelijk idee van wie hij wél en níet aardig vindt. Er zijn nog wel wat aandachtspunten maar de nieuwe bazin geeft aan dat het al beter gaat dan in het begin en dat ze Percy voor zeker 90% leuk vinden. En de rest zien ze als uitdaging.
Voor de mensen die nog weten dat Percy met een kap om het asiel heeft verlaten vanwege het likken aan zijn poot: hij heeft geen moment meer naar zijn poot omgekeken, dus het wondje is inmiddels helemaal genezen.
Oh ja, Percy heeft nu een nieuwe naam: Mormel. Maar voor mij blijft hij altijd Percy!
Brenda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten