Clay heet inmiddels Chuck en werd zo`n twee maanden geleden opgehaald door zijn nieuwe gezin. Zij zijn erg blij met hem, zoals wel blijkt uit het volgende berichtje:
Wij zijn dik tevreden met “Chuck” (zijn huidige naam) en we hebben de indruk, dat het wederzijds is.In de eerste weken gedroeg hij zich overdreven braaf. Hij koos Ton als zijn baas en dat is zo gebleven. Hij toonde een vorm van verlatingsangst; klitte aan Ton’s benen en raakte min of meer in paniek wanneer Ton uit zicht raakte.Dat is in de loop van de weken weggeëbd.
Hij komt steeds meer los en gedraagt zich als een jonge hond. Dat levert iedere dag wel verrassingen op; vele lachwekkend en andere minder leuk. Niets eetbaars is veilig voor hem en dat geldt ook voor jassen, schoenen, deurmatten en ga zo maar door. Dat er meerdere grote kluiven binnen handbereik zijn, dat maakt blijkbaar niets uit. Daarom hebben we besloten om hem ’s-nachts op te sluiten in een thuiskennel.
Gelukkig kan hij goed vinden met ons oude terriërteefje (15 jaar), ook al wordt ze af en toe knap narrig door zijn lompe spelgedrag. Zijn energiebehoefte ligt natuurlijk véél hoger en daarom fietst Ton dagelijks met hem. Het grootste deel van de tijd loopt hij los. Hij reageert (meestal) goed op commando’s. Problemen met andere honden zijn er gelukkig ook nog niet geweest.
Wij vermoeden dat hij een echte “stadshond” was; hij moet nog steeds wennen aan van alles dat hij hier tegenkomt. Enkele malen ontsnapte hij even aan onze aandacht en maakte daar gretig misbruik van. In de eerste week ontkwam onze haan maar net aan zijn kaken. Hij heeft ook enkele schapen van de buurman gegrepen (gelukkig alleen de vacht) en dat heeft hem een stevig pak rammel opgeleverd. We blijven alert! Oh ja, zijn staart is nu ook goed genezen.
Anja, Ton, Tim en Lieke
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten